Re: verhaaltjes
Geplaatst: 14 mei 2010, 08:12
Die verhalen blijven gewoon bangelijk! Memories!!!
Zo ging dat voor velen Komt heel bekend voor. Ik denk dat dat voor veel jongere mensen van nu moeilijk te vatten is. Het was toen allemaal nieuw, je moest op zoek gaan naar je muziek via tapes, obscure radiozenders en platenwinkels. Nu is het gewoon internet openzetten en je trekt de tracks en de pics van de soirée waarvan je net thuiskwam al binnen. Het werd ook allemaal een beetje vreemd en mysterieus bekeken door buitenstaanders. Mensen (inclusief mezelf uiteraard) waren gewoon gemotiveerd om weg te gaan en veel km's rond te rijden om je ding te kunnen vinden en doen. Blij dat ik het allemaal meegemaakt heb.69 schreef:Ik keek binnen mijn ogen uit en was voor altijd verkocht!
Vanaf dan heb ik het heft in handen genomen en dacht ik: als ik niet mag van mijn ouders moet ik het maar doen zonder dat ze het weten, en elke week kroop ik s'nachts met mijn broer door het raam om naar Extreme te gaan, dikwijls met maar net genoeg geld op zak om onze inkom te betalen. Een nieuwe wereld ging voor ons open!
toen was ik er ook, ben toen ook gaan lopen- Weet nog dat er ooit (op kerstmis zelfs volgens mij) een heel gespannen sfeertje hing en er vrij zwaar volk binnenzat. Een paar mensen de trap zien afsleuren door de portiers en uiteindelijk zelf vertrokken omdat er echt iets niet in de haak was. De dag nadien gehoord dat er een enorm gevecht moet geweest zijn, alle lichten aan, muziek uit, asbakken vlogen door de lucht enz... Uiteindelijk politie moeten komen omdat er niks aan te doen viel. Party was gedaan voor die nacht.
nee denk t ni, nadat wij ermee klaar waren, was em ni meer in staat om nog iets uit te delenLilly1977 schreef:Neen, was op een zaterdag. Misschien heeft die 3 dagen zitten uitdelen op die manier
Als ik jou was, zou ik die plaat ook houden ik heb immens veel spijt dat t enige wat ik aan die glorieperiode heb kunnen overhouden, een hoop tapes zijn. Ik heb zoveel in mijn handen gehad, gadgets, flyers, maar t enige wat toen echt belangrijk was , was de drang om te gaan en af en toe greep ik ook een tapeke mee als ik echt in extase van die dansvloer kwam door de fantastische muziek. Maar bovenal, de herinneringen aan die periode, die zijn voor t leven, das iets wat ik nooit meer kwijt wil en waar ik ontzettend blij mee ben dat ik ze heb69 schreef:Ik woonde vroeger op een 300 meter van den Extreme, en als puber was ik reeds snel gefascineerd door house. De volle parking die ik moest passeren toen ik mijn bus moest nemen naar school en de knappe verlichting (die ik trouwens vanop mijn kamer kon zien) maakten mij razend nieuwsgierig. Reeds voor ik een stap binnen had gezet begon ik al de flyers te verzamelen, die vond ik op de parking of in het bushokje.
Probleem was de leeftijd, ik was nog geen 16 en mocht van mijn ouders nog niet uitgaan, laat staan naar een club zoals Extreme. Toen het 1 year bonzai was ging het gerucht onder mijn vrienden dat de eerste 1000 zo'n bonzai-shirt kregen, dat moest ik hebben!
Ze thuis zo ver gekregen dat mijn oudere zus met mij meeging, en dat ik een uurke of 2 mocht blijven om dat shirt in de wacht te slepen. Weet nog dat er voor de opening al een hele rij stond te wachten aan de deuren, en toen het eindelijk aan mij was was ik toch wat ontgoocheld, we kregen een plaat ipv een shirt. Nu, ik denk 17 jaar later, heb ik die plaat nog steeds en doe ze nooit meer weg, er hangen teveel herinneringen aan vast. Ik keek binnen mijn ogen uit en was voor altijd verkocht!
Vanaf dan heb ik het heft in handen genomen en dacht ik: als ik niet mag van mijn ouders moet ik het maar doen zonder dat ze het weten, en elke week kroop ik s'nachts met mijn broer door het raam om naar Extreme te gaan, dikwijls met maar net genoeg geld op zak om onze inkom te betalen. Een nieuwe wereld ging voor ons open!
op maandag zat er wel meer zwaar volk, ik herkende altijd t outline volk - zowat iedereen die zondagnamiddag in outline zat, zat ook maandag in extreme (dit was anno 1999-2000) en zoals bekend onder de mensen die toen zich eens aan een zondagje outline waagden, zat in outline ni veel goeds (kort samengevat : zij die ergens anders niet meer binnenmochten, zaten in outline op zondag ) maar t is eigenlijk nooit echt uit de hand gelopen bij mijn weten. Ondanks t zware volk, was de muziek en de sfeer zo goed dat niemand aan vechten dacht, dat is ook 1 van de mooiste dingen aan house en trance, de sfeer liet zelfs de meest macho types hun instincten vergetenMagicdavo schreef:toen was ik er ook, ben toen ook gaan lopen- Weet nog dat er ooit (op kerstmis zelfs volgens mij) een heel gespannen sfeertje hing en er vrij zwaar volk binnenzat. Een paar mensen de trap zien afsleuren door de portiers en uiteindelijk zelf vertrokken omdat er echt iets niet in de haak was. De dag nadien gehoord dat er een enorm gevecht moet geweest zijn, alle lichten aan, muziek uit, asbakken vlogen door de lucht enz... Uiteindelijk politie moeten komen omdat er niks aan te doen viel. Party was gedaan voor die nacht.
wat was dat daar toen
voor mij was extreme erg ver, maar toch zat ik er elke maandag, ondanks t feit dat ik dan al een erg zwaar weekend illusion bizar outline carat achter de rug had en eigenlijk ook gewoon op dinsdagmorgen moest gaan werken. mijn 1e keer extreme herinner ik me nog alsof t gisteren was, ik was er op vraag van een meiske dat mij wel zag zitten, en wist dat ik nogal een uitgaanstype was en mij eens wou verrassen met iets waar mijn mond van zou openvallen (dit is een quote) - ik was serieus geprikkeld uiteraard, ten 1e door t feit dat zij op die manier aan mij te kennen wou geven dat ze mij wel zag zitten maar vooral ook dat 'iets waarvan mijn mond zou openvallen' want ik was toen zo onnozel om te denken dat ik alle grootste dingen allang had meegemaakt en gezien hadLilly1977 schreef: En idd: ik hoor ook van veel mensen dat zij zich nog goed herinneren hoe het was toen ze de eerste keer Extreme binnengingen: gewoon vol verbazing en direct verkocht. En echt lastig zijn als je eens een weekend niet kon gaan. Zo was het bij mij toch in elk geval. Je werd daar echt naartoe getrokken... En dan dat gevoel van 'Ik ben zo blij dat ik hier ben!'. Mensen van mijn vriendenkring die niet zo dancingminded waren in die tijd die begrijpen dat dus nu nog steeds niet hè.
Lestat schreef:voor mij was extreme erg ver, maar toch zat ik er elke maandag, ondanks t feit dat ik dan al een erg zwaar weekend illusion bizar outline carat achter de rug had en eigenlijk ook gewoon op dinsdagmorgen moest gaan werken. mijn 1e keer extreme herinner ik me nog alsof t gisteren was, ik was er op vraag van een meiske dat mij wel zag zitten, en wist dat ik nogal een uitgaanstype was en mij eens wou verrassen met iets waar mijn mond van zou openvallen (dit is een quote) - ik was serieus geprikkeld uiteraard, ten 1e door t feit dat zij op die manier aan mij te kennen wou geven dat ze mij wel zag zitten maar vooral ook dat 'iets waarvan mijn mond zou openvallen' want ik was toen zo onnozel om te denken dat ik alle grootste dingen allang had meegemaakt en gezien hadLilly1977 schreef: En idd: ik hoor ook van veel mensen dat zij zich nog goed herinneren hoe het was toen ze de eerste keer Extreme binnengingen: gewoon vol verbazing en direct verkocht. En echt lastig zijn als je eens een weekend niet kon gaan. Zo was het bij mij toch in elk geval. Je werd daar echt naartoe getrokken... En dan dat gevoel van 'Ik ben zo blij dat ik hier ben!'. Mensen van mijn vriendenkring die niet zo dancingminded waren in die tijd die begrijpen dat dus nu nog steeds niet hè.
Wel, ik kan je verzekeren, mijn mond viel echt open - nog nooit had ik zo'n sfeer gezien als toen die maandag, en de dansers en danseressen, dat waren geen local yocals maar echte professionals, dat was kunst wat die brachten. Ik dans zelf ook heel graag en had ook al een tijdje tussen zo'n plaatselijk dansteam in de locale discotheek vertoeft, maar wat je in extreme zag, dat was echt af. En dat droeg ook enorm bij tot de sfeer. 't Begon al bij t uitstappen, op de parking, hoorde je binnen t volk juichen, t kippevel kwam al op mijn armen want aan zo'n dingen ben ik erg gevoelig. Ik kon niet wachten tot ik binnen was, en me tussen dat sfeervolkje kon voegen, de ganse nacht was legendarisch, we hebben gebleven tot de lichten aan gingen, waarna ik nog naar t werk heb moeten bellen dat ik een dagske ziek was
Meisje had ni overdreven, dit was echt wel mijn meest indrukwekkende discotheekbezoek ooit, kheb haar nadien dan ook uitvoerig bedankt op de manier die zij volgens mij voor ogen had
kiekebisj da klinkt leuk69 schreef:
Brrrrrrr....... Krijg zelf kiekebisj als ik het u hoor vertellen
Idem dito Ik had dat ook altijd wanneer ik daar toekwam. En in het begin had je nog die skytracer met draaiende bollen, eens ik die spotte kon ik er niet snel genoeg zijn.'t Begon al bij t uitstappen, op de parking, hoorde je binnen t volk juichen, t kippevel kwam al op mijn armen want aan zo'n dingen ben ik erg gevoelig.
Ja, die plaat zou ik ook niet meer wegdoen... Ik moest sowieso altijd aan de vestiaire passeren voordat we doorgingen, en aangezien die flyers daar altijd mooi op een rijtje lagen was dat zo een beetje een wekelijks ritueel van die allemaal mee te grabbelen. En dan de dubbele uitdelen aan de mensen op school die niet mochten gaan. En daarbij in' t lang en breed uitleggen wat ze gemist hadden dat weekendAls ik jou was, zou ik die plaat ook houden ik heb immens veel spijt dat t enige wat ik aan die glorieperiode heb kunnen overhouden, een hoop tapes zijn.